Sprookjes / Rudolf Steiner

Sprookjes spreken tot onze verbeelding. Is het nu mogelijk dat je de betoverende sprookjesbeelden doorlicht en verklaart zonder het beleven van de tere stemming stuk te maken? Rudolf Steiner behandelt dit thema behoedzaam en vanuit inzichten van de geesteswetenschap. En op heldere wijze legt hij voor ons de bronnen open waaruit de sprookjes voortkomen. Deze voordrachten verschaffen ons een dieper inzicht in de oorsprong en het geweldige belang van sprookjes voor ons moderne mensen.

Drie voordrachten door de grondlegger van de antroposofie (1861-1925). De eerste voordracht gaat over het sprookje in het licht van de antroposofie. De ziel heeft sprookjesbeelden nodig om ervaringen een plaats te geven. Omdat in oude tijden ieder mens nog helderziende vermogens bevatte die nauw verbonden waren met de geestelijke belevenissen van de ziel, kon de mensenziel toen sprookjesbeelden scheppen. De tweede voordracht behandelt de beeldentaal van de sprookjes. Sprookjes moeten worden geduid vanuit de achterliggende geestelijke werkelijkheid. Deze werkelijkheid wordt waargenomen door de gewaarwordingsziel, de verstandsziel of de bewustzijnsziel. Sprookjesmotieven als de reuzen, betoverde gestalten, het huwelijk worden in deze voordracht geduid. In de derde voordracht gaat Steiner in op de Rozenkruiserwijsheid in de sprookjes. Men voelde aan dat de oude geestelijke schatten aan het verdwijnen waren en dat men ze in de toekomst door de wetenschappelijk gefundeerde theosofie weer terug moest zien te krijgen. Dit vond plaats aan het begin van de negentiende eeuw. Het boek is niet gemakkelijk te lezen, maar achtergrondkennis over de antroposofie is niet per se noodzakelijk.

(Recensie: Drs. Gerda Koppelman)